برگ انبه

نام فارسی : انبه

نام عربی : المانجو

نام اردو : آم

نام های دیگر : انبج ، آنب ، نغزک

ماهیت : انبه میوه درختی است که ارتفاع آن به 5 متر میرسد.

محل رویش : نواحی استوایی، هند، مالزی، بنگلادش، یمن، عمان، سودان، و ایران در مناطق جنوبی.

اجزای مورد استفاده و مشتقات: برگ، گل، میوه، پوست میوه و هسته.

طبیعت انبه: انبه نرسیده، در درجه دوم سرد و درجه اول خشک است؛ انبه رسیده و شیرین، در درجهخ دوم گرم و خشک است.

گل و مغز و هسته آن، بسیار سرد و خشک است.

نفع خاص:

تقویت اعضای رئیسه.

افعال و خواص:

انبه، مقوی قوه ها، مقوی ارواح، مقوی اندام تنفسی، مقوی مری و معده و امعاء، مقوی کلیه و مثانه، مبهی، مفرح، خون ساز، مسمن، ملین و مدر خفیف می باشد.

انبه نرسیده و ترش، مسکن حدت صفراست.

مغز هسته انبه، قابض؛ مقوی معده، مجفف و ممسک می باشد.

گل انبه نیز مجفف و ممسک است.

مضرات:

گرم مزاجان.

انبه رسیده، مولد خون غلیظ سوداوی است؛ انبه نرسیده ترش؛ برای بلغمی مزاجان و سوداوی مزاجان مضر است؛ انبه نرسیده گس، دیر هضم و مولد بلغم و سودای غلیظ است و مضرر روده و دندان میباشد.

گونه گوشتی، کم آب و ریشه دار آن، دیر هضم، نفاخ، مضعف کبد، مضر لثه و دندان، مرقق منی و قابض است و باعث بیماری های سوداوی، حکه، جرب و دمل می شود.

مصلحات و تدابیر:

سکنجبین، دوغ، برای گونه گوشتی و کم آب و ریشه دار آن، زنجبیل، نمک و مویز.

منبع:

علم الادویه – سیدنظری